Lees meer

KENJUTSU

Het zwaard is het wapen dat het meest tot de verbeelding spreekt. In Japan heeft het zwaard een aparte status en speelt een belangrijke rol in de Japanse cultuur. Het is het wapen van de samoerai, de ridders van Japan. Anders dan in Europa waar, na de Guldensporenslag (1302), de ridders een grote nederlaag leden en het dragen van harnassen langzamerhand terrein verloor, is in Japan het ridderschap blijven bestaan tot de Meiji-restauratie in 1868.

剣術 Kenjutsu is de kunst om het Japanse zwaard te gebruiken. Kenjutsu is de overkoepelende term voor alle traditionele (kōryu) scholen van Japanse zwaardvechtkunst, in het bijzonder degenen die ouder zijn dan de Meiji-restauratie en de moderne stijl kendo, wat letterlijk ”De weg van het zwaard” betekent die ontstaan is uit de traditionele scholen in de late 19e eeuw.

Kenjutsu verwijst naar methoden of technieken van het zwaard die beoefend werden in de traditionele Japanse krijgskunstscholen van voor 1868. Kenjutsu kent verschillende stijlen, deze variëren van school tot school en worden nauwgezet bewaard binnen de traditionele scholen (Ryū) waar zij hun oorsprong vonden. Kenjutsu is cultureel erfgoed van Japan. Er zijn tal van traditionele krijgskunstscholen die bijdragen aan het behoud het culturele erfgoed van Japan. Onder deze scholen blijft Ono-Ha Ittō Ryū nog steeds één van de meest invloedrijke traditionele Kenjutsu scholen in Japan.

ONO HA ITTO RYU

Ono-Ha Ittō Ryū Kenjutsu school is opgericht door Ono Jirōemon Tadaaki (1565 – 1628), zelf student en directe opvolger van Ito Ittosai Kagehisa, stchter van ittō Ryū, 一刀流 Het doel van de school is om de tegenstander met één slag te verslaan, vandaar de naam ittō die moet worden geïnterpreteerd als één slag. De verwijzing van een is ook filosofisch en geeft aan dat alles begint en eindigt met één. Maar één verwijst ook naar Kiriotoshi (snijden door te laten vallen), de basistechniek van de school. Toch wordt gezegd dat de stoot of tsuki de meest gevreesde techniek in ittō Ryū is.

KIRIOTOSHI

Een van de kernen van ittō Ryū is ” ittō sunawachi banto, banto sunawachi ittō”, wat letterlijk vertaald kan worden als “één zwaard is tienduizend zwaarden, tienduizend zwaarden zijn één zwaard”. Afhankelijk van het niveau van de beoefenaar, kan de interpretatie van deze zin subtiele verschillen hebben, maar als het gaat om technieken beginnen en eindigen ze met ‘kiriotoshi’.

In ittō ryū wordt de vaardigheid van kiriotoshi ontwikkeld door middel van een reeks van 50 kata die met een lang zwaard worden uitgevoerd; in deze set is de eerste, “Hitotsu Gachi “, de belangrijkste. “De eerste kata die we bestuderen, Hitotsu Gachi, is de meest basale – en de moeilijkste”, Yabuki soke. Bij de uitvoering va deze kata wordt het zwaard van uchikata (aanvaller) opzij geduwd en domineert het nog “levende” zwaard van shikata (verdediger). Deze kata leert dat het belangrijker is om “kiriotoshi” uit te voeren met je eigen hart en ziel, dan alleen de techniek van het zwaard te beheersen.

Verborgen in Hitotsu Gachi, is een beweging waarbij het zwaard van shikata in de keel van uchikata duwt op hetzelfde moment dat de kiriotoshi eindigt; wat er feitelijk gebeurt, is dat twee bewegingen (de kiriotoshi en de stuwkracht) in “één beweging” plaatsvinden, dus je zou kunnen zeggen dat een belangrijke les van Hitotsu Gachi is “winnen door meerdere overwinningen uitgevoerd in één slag”.

Kiriotoshi is het beste voorbeeld van hoe je verschillende bewegingen in één tel kunt condenseren. Als beide partijen echter met dezelfde intentie en kracht aanvallen, wordt het moeilijk om te winnen door kiriotoshi; daarom is het belangrijk om, voordat je de zwaarden kruist, voordat de techniek begint, je tegenstander voor je te winnen met een krachtige geest van sen-sen no sen-timing. Door op natuurlijke wijze je eigen hart en geest af te snijden, bereik je de overwinning door je vurigheid voordat je daadwerkelijk aan de slag gaat – dit is het belangrijkste onderdeel.

Hoewel we kiriotoshi vergelijken met een cirkel, maken beginners deze cirkel vaak klein. Hun angst voor hun tegenstander zorgt ervoor dat ze hun armen dicht bij hun lichaam houden, zodat het zwaaien van het zwaard ook klein wordt. Daarom leren we mensen om grote, ronde bewegingen te gebruiken en door de grote cirkel die daaruit voortkomt, de tegenstander te beheersen.